Château Langoa Barton 2013

Altijd lees je over Langoa en Léoville dat, van de Médoc Grand Cru Classé’s, deze châteaux het langst, tot de dag van vandaag, in handen van één familie zijn. Hoe verrassend is het dan om te zien hoe sterk tegelijkertijd de band nog is met het oude vaderland Ierland. Het tekent de Bartons: een warme, toegankelijke familie die veel hebben met traditie, met historie, en weinig op hebben met inhoudsloze glitter en glamour. Ierland is voor hen geen ver verleden dat er niet meer echt toe doet, maar een fundament dat dagelijks terugkomt in de Engelse taal die zij als natives spreken, en in roerige tijden in beeld komt als refuge. Bijvoorbeeld tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Terug naar het heden, naar de wijn. Het corona-jaar uitgezonderd bezoeken we Langoa en Léoville ten minste een maal per jaar. Het zijn wijnen die we in ons hart sluiten. Klassieke, traditionele Bordeaux’s die ondanks de de grote prijsstijgingen van de laatste 20-25 jaar altijd sympathiek geprijsd zijn gebleven. Voor velen zijn deze wijnen een valeur sûre in hun kelder. De wijnen zijn lang te bewaren. De recente jaren kunnen gelukkig wel wat eerder open, in die zin evolueert de stijl van de wijn voorzichtig met z’n tijd mee. Zonder daarbij consessies te doen aan de basis. Het komt er vooral op neer dat de tannines beter in toom worden gehouden, ze zijn rijper, en zachter.

Er bestaan wijnliefhebbers die Langoa ieder jaar kopen, elk oogstjaar in de kelder hebben liggen. Verstandig. Onlangs (november 2020) kreeg ik blind een Langoa Barton 1998 voorgezet. Het goede nieuws: ik typeerde de wijn als een Saint-Julien. Het slechte nieuws: ik schatte ’m wat jonger in, en wat hoger (lees: duurder). Of is dat misschien ook goed nieuws? Ik denk dat de conclusie wel duidelijk is.